VfL Bochum - FC Schalke 04 (2009/2010)

© all photos by BWE / text: Walter

Ik was al eens eerder mee geweest naar de zogenaamde 18e thuiswedstrijd van Schalke. Toen met een desastreus resultaat, in 2007 was dat de wedstrijd waar we het kampioenschap verloren hebben. Ik heb er dus zeer slechte herinneringen aan en dat moest nog een keer worden rechtgezet.
Dus toen Jan mij op nieuwjaarsdag zei dat hij kaartjes voor deze wedstrijd had besteld aarzelde ik niet lang. Toch zag het er slecht uit, thuis en op het werk was ineens zoveel te doen dat ik vreesde geen tijd te hebben. Maar onverwacht ging alles sneller dan gedacht. Dat is ongebruikelijk, zeker in
de software wereld duurt alles langer dan je denkt, niets doet het zoals je denkt en als het dan werkt blijkt dat je vooraf zelfs niet wist hoe het eigenlijk moest werken. Maar dit keer niet, dus kon ik mee.
Een uitwedstrijd, zelfs die in Bochum, is natuurlijk anders dan een thuiswedstrijd. Er komen een stuk minder mensen en ook een stuk minder BWE leden. Dus het busje was een stuk kleiner. Gelukkig wel van Paul Kürten met onze gebruikelijke chauffeur dus dat zat wel goed. Verzamelen was niet
bij de Doedelzak maar op het station. De enige manier om het station in Enschede te bereiken is..... per trein. Klinkt logisch maar soms wil je er toch echt per auto heen. Daar hadden ze in Enschede niet op gerekend.

Ik heb vroeger, toen ik nog mocht studeren, in Enschede gewoond. Toen deed ik alles per fiets en kende ik de weg daar zeer goed. Ook toen ik wat meer geld kreeg door het stage lopen en me een kleine auto kon veroorloven vond ik alles heel gemakkelijk. Nu sta ik voortdurend voor eenrichtingswegen en paaltjes waar je vroeger wel door kon. Gelukkig dat Jan de weg een beetje
weet, zo kwamen we nog op tijd bij de parkeergarage.

Parkeren, ook zoiets. In 020 is dat waarschijnlijk nog duurder maar ik kan er niet aan wennen dat je, na een paar dagen parkeren, je auto beter kunt laten staan en een nieuwe kopen omdat dat goedkoper is. Vroeger betaalde ik nooit parkeergeld in Enschede. Het koste ook niks maar ik deed het uit principe niet. 3x per jaar kreeg ik een parkeerbon van een tientje en dat was mijn parkeerbijdrage. Nu ben je per dag legaal je auto neerzetten ruim het dubbele kwijt. Afzetters. Maar goed, de auto stond droog, redelijk veilig (Hij is nog wat nieuw dus ben ik er nog zuinig op) en het was voor de verandering niet ver lopen. Het busje kwam (bijna) op tijd. Maar goed ook want de temperatuur was niet bepaald hoog.

Ik had er al op gerekend en me warm aangekleed. Bochum heeft nog een echt voetbalstadion en geen sportplaats voor watjes. Geen dak en open stukken tussen de tribunes zodat het goed tocht zoals het hoort. Ook hadden we zitplaatsen. Dat zegt niets, we staan toch wel maar je staat dan een stuk verder van elkaar af. Niet dat ik nou zo graag tegen een paar andere mannen aansta, maar als je het koud hebt ga je sommige dingen toch anders zien.. Wat verlang ik toch af en toe terug naar dat koude en tochtige Parkstadion.
Het kleine busje reed een stuk sneller dan de normale grote. Toch duurde het langer, je mist het toch zo’n verloting.... Een plaspauze kon er toch nog af en ruim op tijd kwamen we op de busparkeerplaats van Bochum (*proest*) Er konden maar liefst 4 bussen staan en dan moesten ze nog niet te ruim parkeren ook. Onze chauffeur parkeerde brutaal vooraan zodat we na de wedstrijd snel weer weg konden. Het Ruhrgebiet mag dan Kulturhaupstadt van Europa zijn (gedeeld met Pecs in Hongarije en Istanbul in Turkije, dat dan weer wel), echt voor je lol blijf je hier natuurlijk niet hangen.
Een klein stukje lopen en we waren in de fankneipe. Dat is eigenlijk de fankneipe van Bochum maar aangezien Bochum voornamelijk toeschouwers heeft en slechts enkele fans, is het er niet echt druk. De kroeg was dus volkomen in Köningsblaue Hand. Wat mij betreft is het dat altijd, ik denk dat Bochum een andere kleur blauw heeft dan wij. Maar mijn kleurinzicht is niet echt best qua blauw en groen dus ik zie het verschil niet. Met HSV ook niet trouwens. Ik moet altijd stiekem naar het opschrift van de sjawls kijken anders kan het zo gebeuren dat ik tussen de verkeerde fans ga staan. Heel vervelend, voor je het weet sta je de verkeerde club aan te moedigen. Dat is dan een van de weinige voordelen van de BxB. Dat gore geel zie ik zelfs......

In de kroeg legden we even een potje aan om de drank te betalen, Jeroen offerde zich op om de ongetwijfeld zeer complexe administratie ervan te regelen. Al gauw vloeide het bier rijkelijk. Hier bleken ze inmiddels ook het begrip DJ te kennen, iemand kwam met een PC om wat mp3tjes te draaien. Hij had blijkbaar door dat er wat Nederlanders waren want een van de eerste liedjes ging over onze hoofdstad. Ik bedoel niet Den Haag helaas, maar 020, de stad die door een historische vergissing onze hoofdstad is geworden. Volkomen onduidelijk waar dat vandaan komt. Dat laat een echte Rotterdammer zich niet gebeuren dus heb ik de DJ even ingelicht over de relaties tussen Nederlandse steden. In Duitsland kennen ze zulke dingen natuurlijk ook. Ik noem maar de rivaliteit tussen Lüdenscheid-Nord en Herne-West. Maar ook Köln en Düsseldorf zijn bekende voorbeelden. Hij begreep het al snel en begon wat betere muziek te draaien. Qua tekst dan. Bochum en Schalke mogen elkaar niet, zoals vaak in het voetbal is er veel haat en nijd tussen directe buren. Er zijn niet
zoveel clubs meer over in de Ruhrpott, het was wel eens meer. Vroeger was er nog Duisburg, die je af- en toe nog wel eens opduiken in de Bundesliga maar hooguit voor een seizoen, dan is het weer snel op maandagavond spelen voor de Zebra’s. Ook Wattenscheid 09 en natuurlijk het onvergetelijke
Rot Scheiss Essen. F... uhhh je weet wel und vergessen. Die spelen allemaal op amateurniveau, zoals het hoort natuurlijk. Maar twee derby’s zijn er al een tijdje, die tegen Bochum, ook wel de kleine Rivierderby genoemd, en de grote tegen het geel zwarte kwaad uit 0231... Maar zelfs de ergste vijanden hebben iets wat hen bindt en dat is natuurlijk de hekel aan de laatstgenoemde. Het beroemde lied over het feit dat de fans van de BxB allen kinderen van prostituees zijn doet het ook hier goed. Dat werd dan ook meermaals gedraaid door de best wel sympathieke platendraaiert. Verder veel Schlagers (Ben ik niet _zo_ dol op maar ja, hoort erbij) en natuurlijk Grönemeyer. Herbert. Dat is een fenomeen in Duitsland, maakt prachtige liedjes, zwaar ondergewaardeerd door het Nederlandse publiek, maar hij komt uit.... juist ja Bochum. En hij heeft er zelfs een lied over geschreven.
Een tiental jaren geleden hebben veel clubs uit de Bundesliga zogenaamde vriendschapsbanden aangehaald. Onze vrienden zijn de Nürnberger en dat is zo ongeveer de enige vriendschap die nog overgebleven is. Bochum was (of is nog een beetje) vriendjes met..... Bayern. Jawel die. Spreekt niet echt voor ze. Het schijnt niet meer zo dik te zijn maar de schijn is al genoeg voor een echte Schalker die in mei 2001 in het Parkstadion was. Ook de wat rigoureuzere Schalke fans denken er zo over en ze organiseren altijd bij “Bochum uit” een mars dwars door de stad van het station naar het stadion om duidelijk te maken wie er de baas is in de Ruhrpott. Zo ook deze keer dus. Wij waren eigenlijk veel te druk met bier drinken en zeuren om ons er druk over te maken maar de politiemacht die ineens opdook viel te erg op. We zijn even wezen kijken terwijl de Hermandad bezig was de kogelvrije vesten aan te trekken en de knuppels op te poetsen. Wat onmiddellijk opviel is dat ze deze keer een stuk relaxtere politie agenten en agentes gestuurd hadden. Deze zagen de lol van onze commentaren wel in en lachten vrolijk mee toen wij in een deuk lagen bij een nogal kleine politie agente die een nogal groot kogelvrij vest aandeed. Het was geen porum, het leek het Michelin mannetje wel. Ik herinner me nog vorige keer toen ik foto’s maakte van de mars en ik prompt de kroeg niet meer in mocht van een overspannen politie-miep. Dit keer gingen we na een tijdje weer naar binnen en we hebben van de hele mars niets meer gezien.
Op een gegeven moment kwam de harde kern van Bochum de kroeg binnen. Nou ja, hard. Een stuk of 10 puistenkoppen met nog vochtige oren kwam onguur kijkend de tent in. Weinig fan-outfit, dat kunnen de onze stukken beter, en veel pre-puberaal vertoon. Toen de Schalke aanhang (Toch gauw een mannetje of 30, 40) hier absoluut niet van onder de indruk was en het geheel negeerde dropen ze af. Ze liepen nog wel demonstratief tegen mensen op maar er was niemand die er ook maar meer dan een glimlach aan schonk. Moet wel erg frustrerend geweest zijn. Toen de pot leeg was, was het ook tijd om het “Ruhrstadion” op te gaan zoeken.

Het is een troosteloze betonbende en het is geen wonder dat Bochum zulke fans heeft. Afbreken is nog te veel moeite. Maar het is mooi klein, je hoeft niet ver te lopen. We zaten in vak F, blijkbaar het vak voor de bezoekers. Net als bijna de hele rest van het alfabet. De rij voor de ingang was er niet dus we konden bijna zo doorlopen. Plekje opzoeken (Jawel een genummerde plaats!) Er was een stoeltje voor iedereen maar toen we binnenkwamen stond iedereen al. De stoeltjes werden gebruikt om overheen te lopen en je plaats te bereiken. Wat weer tot gevolg had dat je maar beter niet kon gaan zitten als je je kleren een beetje schoon wilde houden. Nou ja, mij best. Ik vind dat staan en voetbal bij elkaar horen, Zitten is mooi als je niet meer kunt staan maar zolang ik dat nog kan blijf ik dat doen. Ik vind het altijd vreselijk als we moeten zitten bij CL of EL wedstrijden. Voor ons dubbel pech want dan zijn er niet genoeg plaatsen in de Nordkurve en moeten we noodgedwongen verkassen. De wedstrijd begon na het traditionele voorlezen van de namen. We waren even vergeten dat we eigenlijk technisch gezien uit speelden en dat dus volstaan werd met een lijstje met de opstelling van Schalke en dat alleen de Bochum namen werden voorgelezen. Hetzelfde systeem als bij ons, de speaker leest de voornaam en het stadion scandeert de achternaam erbij, het liefst de goede.
Hier bleek iets heel merkwaardigs. De spelers van Bochum lijken helemaal niet op elkaar maar het bleken toch broers te zijn. Tenminste, ze hadden allemaal dezelfde achternaam. Het hele stadion schreeuwde na iedere voornaam luidkeels de achternaam “Arschloch”. Wat eigenlijk best wel een beetje rare achternaam is, zelfs voor een Duitser. Toen werd er afgefloten en begon de strijd. Alhoewel Bochum van alles probeerde werd Schalke al snel sterker en sterker en het duurde niet lang voor de eerste er in vloog. Voor ons gezien aan de andere kant maar we kregen het toch mee en de stemming kwam er goed in. Er werd heftig gezongen, klassiekers zoals “Heimspiel in Bochum” en vele anderen kwamen luidkeels voorbij. Schalke werd sterker en sterker en de onvermijdelijke tweede goal kwam er ook na een tijdje. Toen de theepauze aanbrak was het feest in volle gang, wat kon er nog fout gaan. Nou, van alles dus.
De thee had ervoor gezorgd dat de heren meenden zich een wat arrogantere en vooral nonchalantere speelwijze konden aanmeten. Er werd slordiger en slordiger gespeeld en kansen werden verspeeld of ze niets kosten. We hielden ons hart vast maar toen we in de 80e minuut waren aangekomen begonnen we voorzichtig en hoopvol op de klok te kijken. Dan maar 2:0, doelgemiddelde is belangrijk maar 3 punten is natuurlijk het belangrijkst. We bleven zingen en voorzichtig klonk het “Auswärtssieg” al. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Uit het niets vloog er een bal in onze goal en kreeg het Ruhrgepeupel weer moed. Een schreeuwende Magath kon het tij niet meer keren en de ultieme straf (Auf gut Deutsch: Die Höchststrafe) werd uitgedeeld: De gelijkmaker in de aller- allerlaatste
seconde. Nu begrijp je waarom Bochum nog steeds maatjes is met Bayern. We mochten niet eens meer aftrappen. De scheids liet nog wel teruglopen naar de middenstip om het er nog een beetje meer in te wrijven maar aftrappen mocht niet meer. Eikel. Om het geheel nog wat te verfraaien kwam op de
beeldschermen de “Ergebnisdienst” die duidelijk maakte dat Bayern na achterstand toch nog gewonnen had in en tegen Bremen. De weinige Bochum-aanhangers waren nu wel te horen want wij waren met stomheid geslagen over zoveel onkunde, onrecht en nog meer woorden die met
on- beginnen. Nu was het onze beurt om af te druipen. Geslagen zochten we de bus op na nog een hoogst illegale plaspauze tegen het Ramada Hotel.

In de bus was het een stuk rustiger dan op de heenreis. Pas na een half uur kwam er weer een beetje geluid uit sommige mensen, waaronder ikzelf. Ik kan best tegen mijn verlies maar de manier waarop deed wel weer erg zeer. Op een of andere manier vind ik ook de thuisreis een stuk beter te pruimen als we gewonnen hebben. Er worden veel schlagers gedraaid (vraag me niet welke artiesten want ik ken ze echt niet, buiten mijn Schalke leven is er geen haar op mijn hoofd die er aan denkt zoiets te draaien) en dat is best te pruimen als je gewonnen hebt en veel bier op hebt. Maar na verliezen en dan ook nog Bob zijn duurt de thuisreis altijd erg lang. De sport1 app op mijn iPhone wreef ook nog wat extra zout in de wonde door vrolijk de 1:0 voorsprong van het geel-zwarte tuig aan te kondigen. Het bleek de voorbode van een desastreus voetbal weekend. Feyenoord overkwam hetzelfde als Schalke, PSV won, 020 won, Twente gelijk, Heracles verloren, Leverkusen gewonnen. Werkelijk niets ging zoals het moest gaan. Een weekend om snel te vergeten. Qua uitslag dan, het feest was weer geweldig. Wat leren we hiervan? Je moet 3 goals maken in Bochum anders win je niet.